
Ongeveer 32 jaar gleden, 17 jaar was ik, kreeg ik een verzorgpaard.
Dat was bij mensen in de buurt waar ik woonde, klein stukje fietsen.
De eigenaren van dit paard hadden nog meer paarden, Sultan was er 1 van. Toen was hij 17, net zo jong als mij.
Een halfbloed Arabiertje. Wat was hij een geweldige pony, 1.47 was hij. Dubbel Z. In dressuur en springen.
Hij mocht genieten van zijn welverdiende rust. Hij werd alleen gebruikt als verzorg\ rij pony en voor ruiterkampen.
Het was een superlieve pony, voelde vaak hoe jij je voelde, verdrietig, boos of juist blij.
Om het weekend en in vakanties kwam er een Familie bij, fijne vrienden, soort ouders voor mij ook. Zij hadden een zoon, waar ik veel mee optrok en we hadden de grooste lol samen. Onze vader was er ook altijd.
Een supertijd gehad, daarna verloren wij elkaar uit het oog.
We kregen een vriend, kinderen, trouwden, ah je weet wel hoe dat gaat.
Jaren later kwam Facebook om de hoek zetten. Zo hebben wij elkaar weer gevonden, ondertussen was de familie een beetje uitgebreid.
Intussen zijn wij allemaal ouder geworden.
Zo ook dat iemand ziek werd, en afgelopen week is overleden. Hij heeft gevochten tot het einde. Uiteindelijk stopt het en is het beter zo.
Erg blij dat wij elkaar deze zomer nog gezien en geknuffeld hebben.
Soort van afscheid toch. Fijn dat dit nog kon.
Dinsdag reis ik af naar Driehuis om voor het laatst afscheid te nemen.
Terug denkend aan de mooie herrinneringen.

Dag Henk….